وصیت نامه البرت انشتین

روزی می رسد که جسم من آنجا زیر ملحفه ی سفید بیمارستان قرار میگیرد و آدم هایی که سخت مشغول زنده ها و مرده ها هستند از کنارم میگذرند. آن لحظه فراخواهد رسید که دکتر بگوید . مغز من از کار افتاده است و به هزار علت دانسته و ندانسته زندگیم به پایان رسیده است. درچنین روزی . تلاش نکنید به شکل مصنوعیو با دستگاه زندگیم را به من برگردانید و این را بستر مرگ من ندانید بگذارید آنرا بستر زندگی بنامم . بگذارید جسمم به دیگران کمک کند که به حیات خود ادامه دهند . چشم هایم را به انسانی بدهید که هرگز طلوع آفتاب چهره یک نوزاد و شکوه عشق را ندیده است. قلبم را به کسی هدیه بدهید که از قلب جز خاطره ی دردهایی پیاپی و آزار دهنده چیزی به یاد ندارد. خونم را به نوجوانی بدهید که او را از تصادف ماشین بیرون کشیده اند و کمکش کنید تازنده بماند و نوه هایش را ببیند. کلیه هایم را به کسی بدهید که زندگیش به ماشینی بستگی دارد که هرهفته خون اورا تصفیه می کند. استخوان هایم . عضلاتم . تک تک سلول هایم و اعصابم را بردارید و راهی پیداکنید که آنها را به پاهای یک کودک هر گوشه ای از مغز مرا بکاوید. سلول هایم را اگر لازم شد. بردارید و بگذارید به رشد خود ادامه دهند تا به کمک آنها پسرک لالی بتواند با صدای دورگه فریاد بزند و دخترک ناشنوایی زمزمه باران را روی شیشه ی اتاقش بشنود . و آنچه را که از من باقی می ماند بسوزانید و خاکسترم را به دست باد بسپارید . تا گل ها بشکفند. اگر قرار است چیزی از وجود مرا دفن کنید بگذارید خطاها و ضعف هایم نسبت به همنوعانم دفن شوند. گناهانم را به شیطان و روحم را به خدا بسپارید و اگر گاهی دوست داشتید یادم کنید . عمل خیری انجام دهید . یا به کسی که نیازمند شماست کلام محبت آمیز بگویید. اگر آنچه را گفتم برایم انجام دهید . همیشه زنده خواهم ماند